7/17/2007

Πόσο άλλο πια να ζήσει; Εε, πήγε και πέθανε !

Ξεχασμένα καθώς βιώνα, μου είχε διαφύγει. Παρέλειψα λοιπόν να τον ανταμώσω . Κι αυτόν. Κι εκείνος πήγε και πέθανε! Είναι που δεν σε ρωτάει ο θάνατος αν έχεις καμιά εκκρεμότητα, καμιά επίσκεψη, τίποτα γνωριμίες αγνώριστες, τίποτα γραφτά άγραφτα και περνάει όποτε του καπνίσει. Άνευ ραντεβού και τιμής άνευ. Έτσι σκέτα. Άφιλτρα. Καπνίζει κι .. αυτό είναι. Αντίο σας και χαιρετίσματα.

Είχε δεκαεπτά χρόνια τώρα πεθαμένος. Δεκαεπτά χρόνια! Μια εφηβεία μαζί με τα κεράσια της, όχι αστεία. Ο Άρης είχε γεννηθεί το ΄22. Ότι που είχε πατήσει η μάνα του στεριά στη Μυτιλήνη. Το μωρουδίστικο δέρμα του όταν γεννήθηκε μύριζε καπνιά. Σαν να ‘χε κολυμπήσει όλη την καταστροφή μές το αμνιακό του υγρό, έτσι που μεγαλώνοντας ήταν σχεδόν μοιραίο, αυτός που δεν πίστευε σε μοίρες, να καταλήξει τέτοιο σόϊ γιατρός στην Ελβετία.

Εγώ τον ξέχασα καμιά δεκαετία προτού πεθάνει κι όταν τον θυμήθηκα, όπως σου έλεγα, από την σάρκα του είχαν μείνει μοναχά μερικές σελίδες ποιήματα , κάτι ιστορίες, κάποιες μελέτες και τα λοιπά. Ώστε τίποτα δεν ξορκίσαμε παρέα. Ούτε ζωή, ούτε και θάνατο.

2 comments:

Aντώνης said...

Κι όμως ό,τι απέμεινε δεν είναι μια μικρή παρέα?

Anonymous said...

Μπα Αντώνη, "καλύτερα είναι να ζεις έστω και με μιά μικρή υστερία" , νομίζω κι ό "Άρης" τήν ιδια γνώμη θά είχε . Καλώς ήλθες :)