Διαβάζω το " Διακοπές στην πραγματικότητα " .
Αναρωτιέμαι άλλη μια, πώς γράφεται το ποιήμα;
ποιητική αλήθεια και ποιητική ιστορία που συναντώνται;

Βρίσκω τίς μέρες μου να διέρχονται πάνω στίς ράγες μιας φράσης του Τhas (15.11.09)
" Μου είναι σαφές με κάθε τρόπο: δεν ξέρουμε πώς να κόψουμε δρόμο προς τον άλλον."
κι έτσι... κόβουμε λάσπη... Μόλις στεγνώσει μικρά κτίρια εξορθολογισμένης πραγματικότητας έχουν πάρει τήν μορφή διαμερισμάτων. Θα ενοικίσουμε όμορφα πάνω στά θεμέλια τών φόβων μας.........

Θελω να θυμηθώ λέξεις στα ρωσσικά . Τις γιορτές θα μου φτιάξω μιά Πάβλοβα σε κυριλλική μαγειρική. Φραουλες μόνο δεν εχω.

Θά θελα κάποιος να μου πεί σ' αγαπώ χωρίς μιλιά... χωρίς ν αρθρώσει λέξη.....
Τό βλεπω γραμμένο.......
....Το έχω ακούσει ήδη ...
ξεθεμέλιωμα ένα πράγμα...

leaving fall

Με βρήκε το fall, in love.
Υστερα απο χρόνιες αποδράσεις και τεχνάσματα σκάρτα και σκουριασμένα .
Πάλι καλά που δεν κακοφόρμισε η ψυχή μου κι ετσι δεν χρειάστηκε ακροτηριασμούς.
Η μήπως πάλι δεν θυμάμαι;
Απλά in love. Όπως έρωτας.
Στρογγυλός, ατόφιος και πανσέληνος.
Τέτοιος που δεν χρειάζεται αδυνατότητες για να υπάρξει μήτε δυνατότητες για να εκδηλωθεί , ουτε και καθρέφτες να λαμπυρίσει το αρνητικό του εαυτού του.
Ανθρώπινος δηλάδη . Απ' αυτους που περνούν . Σαν φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει.
Σαν απροσδόκητος. Και ... απροσδόκητος.
Σαν φθινόπωρο σαν fall... in love.

so long ago
so much in love

Και τι θα έλεγε "αυτό" στους amands de la mar σ' ενα παλιό πόστ

η στον συν ομιλικό του καθρέφτη;

Το πρόσωπό σου

Το αληθινό σου πρόσωπο, φεγγάρι που επιστρέφει

δε θέλει πια να εξαπατά, δε βρίσκει αντιστάσεις

μες στα γρανάζια της ζωής που ξεκολλούν και σβήνουν

τις λάμπες, όταν μέσα μου βραδιάζει

Το πρόσωπό σου στο κενό της νύχτας ανεβαίνει

είναι ακατάληπτο, μαρτυρικό, καθώς πληγώνει

είδωλο μιας απερίγραπτης στιγμής

η φοβερή ανάμνηση που δε θα ξημερώσει

Το πρόσωπό σου ξεσκεπάστηκε και είναι

γυμνό σαν ανατέλλει μες στη μνήμη

σα θάλασσα που κάποτε θα γίνει καλοκαίρι

Το πρόσωπό σου δε θα γίνει καλοκαίρι

μες στους ανθρώπους δε θα ξημερώσει

N.A.Aσλάνογλου

Τί θά έλεγε ο Αττίκ στον ψυχαναλυτή του;




οι καλλιτέχνες βέβαια εχουν το μέγιστο προνόμιο να αλληλοκαθρεφτιζονται με το κοινο τους κι έτσι ν ακουμε και σπουδαία τραγούδια απο καιρό σε καιρό


Καλες εκλογές με την ευκαρία

Thinking of Stockholm