Εσένα, δηλαδή, τι σου δείχνει το δάχτυλο;

Η αισθητική μου παιδεία είναι ακαδημαϊκά πάμπτωχη το παραδέχομαι. Σχετικά με τα διάφορα καλλιτεχνικά κινήματα, ξέρω στην καλύτερη περίπτωση τά στοιχειώδη κι αυτά τά ξεχνάω η τά μπερδεύω συνήθως.

Οτι τυχόν γνωρίζω, το έχω μάθει κυρίως κοιτάζοντας ή ακούγοντας, παρά διαβάζοντας κάτι παραπάνω απο τά σχολικά.....Όπως περίπου μαθαίνω και μιά ξενη γλώσσα, δηλάδη μιλώντας την.

Έτσι βλέποντας λοιπόν, κατέληξα σταδιακά πώς μέρος ενός σύγχρονου εικαστικού έργου (και κυρίως βίντεο-άρτ) είναι συχνα κι ο τρόπος που εκτίθεται στο χώρο (το στησιμό του δηλ.) και καμμιά φορά κι ό ίδιος ό χώρος μαζί.

Έχοντας συνεπώς δει το έργο της E.Στεφανή μόνο μέσω διαδικτύου, ήξερα ήδη ότι είχα δεί το έργο σάν τυφλοπόντικας. Μισά και σχεδόν τυφλά.
Παρόλ’ αυτά, κάνω μιά προσπάθεια να δώ τι θέλει να πεί το ποιητή. Γιατί κάτι θέλει να πεί, ασχέτως αν το λέει με επάρκεια, απλότητα, η επιτυχία κι ασχέτως άν το καλό η κακό γούστο και η παιδεία μου θα το απαξιώσει η όχι. Οι εκδοχές, μάλιστα, που διάβασα σε διάφορα μπλόγκ περι δήθεν υποκίνησης του θορύβου, η περι επιχορηγήσεων και καλλιτεχνικών συμβιβασμών ουδόλως με απογοήτευσαν η με παρέκλειναν απο τον στόχο μου να «θέλω να καταλάβω μητέρα»!

Κι επειδή δυό σε ξένο στρατόπεδο καλύτερα τά καταφέρνουν, πού έλεγε κι ένας τυφλός μου παππούς, πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Δ.:

«Ρε σύ Δ. δεν έρχεσαι να δούμε μισά (δηλ. μπλά-μπλά απο το διακδίκτυο) και τυφλά (δηλ. μπλά-μπλά για τους πιό πάνω λόγους), κοινώς μισότυφλα, το έργο της γνωστής ντοκουμενταρίστριας και εν συνεχεία να γίνουμε τύφλα που έχω και ρακόμελα;»

Σιγά μη δεν ερχόταν ο Δ......

Ήρθε λοιπον, είδαμε ματάδαμε τό βίντεο, ευφρανθήκαμε μέ οίνον , έλαιον και άλλα εθνικά καλούδια (μεταλλαγμένες ντομάτες, τρελλά φιλέτα κ.λ.π.) κοιταχτήκαμε κάμποσο σιωπηλοί και τελικά συμφωνήσαμε: Αυτό που βλέπαμε κι οι δύο ήταν μιά μαλακία και μισή!

Μετά θυμηθήκαμε μερικές ωραίες ιστορίες απο την εποχή που είμαστε και οι δύο στην ΚΝΕ κι εκεί που είχα επαναπαυθεί με την μαλακία ερμηνεία μας , θυμήθηκα πώς οι κατα καιρούς καλλιτεχνικές εκλάμψεις ήταν αιτία διαγραφής και με ξανάπιασε το βάσανο: «Ρε συ Δ...», ξεφώνησα αίφνης, «....γιατι δηλαδή δεν έχει τίτλο τό έργο; Εσυ, άς πούμε, τί τιτλο θά του έδινες ;»

«Χα.... το έργο είναι αλληλοδραστικό χαζό...Χο.. χικ.. κάτσε πρώτα νά ολοκληρωθεί η εθνική μας μ...γκουχ.. γκλουπ...χικ».
Δεν πρόλαβε νά ολοκληρώσει τήν φράση του ο Δ., και τον άρπαξε ένας μεταφυσικός καταραμένος λόξυγκας, ανάμεσα σε γέλια και βήχα, έτσι που δεν κατάλαβα άν ήθελε να πει μοναξιά, μαλακία η δεν ξέρω τι άλλο ...εκείνο που ήξερα σίγουρα ήταν ότι ο Δ. ήταν όχι μισό- αλλά τελείως τύφλα απο τά ρακόμελα .
Αλλά κι εγώ, με τη σειρά μου, δεν πήγαινα πίσω. "Ασε μας βρε Δ....χικ..."., αντιγύρισα, "το έργο έχει τίτλο η σελήνη το δάχτυλο και...."

Το φώς της σελήνης, που έμπαινε απο τήν ανοιχτή μπαλκονόπορτα, ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμαστε κι οι δύο. Η αυγή μας βρήκε παρέα στο πάτωμα αγκαλιά και... χωρίς ετυμηγορία....