Μελαγχολώντας στο αεροδρόμιο της Πράγας (1)

Ο Αντριάν μεταφέρει τα σώματα και τις αποσκευές μας στο αεροδρόμιο της επιστροφής. Πιάνω κουβέντα. Δουλεύει διπλοβάρδιες γιά ψίχουλα κι είναι ευχαριστημένος. Είναι εικοσάρης και δεν θυμάται τόν κομμουνισμό. Σκέφτεται ότι ίσως καταφέρει νά έρθει στήν Ελλάδα τον Ιούλιο : «γιού χάβ μπίτσις γουϊ χάβ μπίλντιντς» λέει ... στην οθόνη του μυαλού μου βλέπω τις λέξεις γραμμένες στά λατινικά με πολλούς τρόπους , πολλές συγκοπές και πολλά χρώματα... Χαμογελάω ... «γουϊ χάβ» λέω. Εντυπωσιάζεται ακούγοντας πώς οι έλληνες δεν κοιμούνται απο τίς 11 τό βράδυ. Γελάει. Ονειρεύεται τίς μέρες που θα περάσει άϋπνος στην Ελλάδα....

Στο αεροδρόμιο ή ώρα είναι προχωρημένη, δηλαδή περασμένες 11.
Είναι η ώρα που οι Τσέχοι θά έπρεπε να κοιμούνται. Ολα τά καταστηματα είναι κλειστα ή κλείνουν τήν στιγμή εκείνη. Στην πύλη αναχώρησης πρίν κατεβάσουν ρολά, ζητάω ένα ποτήρι νερό από έναν άνθρωπο που στέκεται πίσω απο τήν βρύση του μπάρ. Γουϊ αρ κλόζντ μου απαντά . Το βλέπω, λέω, αλλά ξέρετε διψάω και θά ήθελα ένα ποτήρι νερό ...

Γουϊ αρ κλόζντ επαναλαμβάνει. Επιμένω. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι δεν θέλω να αγοράσω νερό αλλά νά πιώ γιατί απλά διψάω, διψάω πολύ...

Τελικά γεμίζει απρόθυμα ένα χάρτινο ποτήρι νερό και μου δίνει. Τον ευχαριστώ, σκέφτομαι αυτό που λέμε στην Ελλάδα: «έναν άνθρωπο να σου δώσει ένα ποτήρι νερό», τους δημόσιους ψύκτες για το ξεδίψασμα, τήν τάση τών τελευταίων ετών νά χρεώνουμε και τον ήλιο ακόμα, θυμάμαι την σκηνή απο το «Βαβέλ» που ό Πήτ βγάζει δολλάρια για να πληρώσει την ανθρωπιά του ΄Αραβα κι ανατριχιάζω στην σκέψη πώς ίσως είναι πολύ κοντά η ώρα που, και σ αυτή την χώρα, θα φτάσουμε να μην δίνουμε ούτε «του αγγέλου μας νερό». Ανατριχιάζω. Ισως γιατί νιώθω πώς όταν κι αυτό θά συντελεστεί θά έχουμε πεθάνει σάν χώρα....
Οι φίλοι με κατηγορούν για απροσαρμοστικότητα..... Με αδειάζω στο κάθισμα . Κλείνω για λίγο τα μάτια και σκέφτομαι τίς μερες που προηγήθηκαν. Επιστρέφω απο την Τσεχία μέ τις ψυχικές μου αποσκευές γεμάτες ! Έντονες συγκινήσεις και πολύ χαρά. Καθώς ξαναφέρνω στόν νου τ...ένα χέρι με σκουντά και μιά φωνή ... «Ώρα γιά επιβίβαση» μου λέει...."Αύριο τότε θά γράψω , αύριο..." μου λέω....