ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΖΩΝΗ ΜΗΔΕΝ
Αφήνοντας την μιρμιγκούπολη των ατομικών μύθων και των εμιγκρέδων βιολιστών, τουριστικού ρεπερτορίου -για τα ευρώ του ωραρίου 11-4-, σκέφτομαι πώς ίσως είμαι απο τά λίγα άτομα που κυριολεκτικά βαριούνται την Βενετία. Απο την άλλη, δεν με αφήνει αδιάφορη η παρατήρηση των προσώπων και των αντιδράσεων όσων πηγαινοέρχονται την πλατεία , έτσι η αλλιώς, όσο διαρκεί ένας εσπρέσσο λούνγκο....
Ο ενθουσιώδης αμερικανός φίλος Ρ. με κοιτάζει παραξενεμένος. Αποφεύγω να μπώ σε επεξηγήσεις αλλάζοντας θέμα "αλά γαλλικά". Στο δρόμο για το λίντο, σκέφτομαι την πρώτη μου επίσκεψη στην μεγάλη άδεια πλατεία χάραμα χειμώνα με μιά άρρωστη γκρίζα βροχή. (επαναλαμβανόμενα προσωπικά σκηνικά ....)
Χανόμαστε ανάμεσα στις επιλογές για ταινίες. Χάνω χρόνο περιπλανόμενη τό άγνωστό μου σινεχωριό κι ενδιάμεσα αγοράζω μιά μωβ ηφαιστική πέτρα με άρωμα λεβάντας (!). Οι Ιταλοί έχουν κάνει το φεστιβάλ κάτι ανάμεσα σε εμπορική έκθεση και φεστιβάλ κομματικής νεολαίας η μήπως είναι ιδέα μου ;
Βλέπω το πρόγραμμα του queer φέστιβαλ, που ξεκινάει αύριο, και σκέφτομαι πώς ίσως είναι πολύ πιό ενδιαφέρον απο το κλασσικό. Οι προβολές που μ' ενδιαφερουν είναι ήδη σόλντ άουτ, η γίνονται στην μεγάλη σάλα πράγμα απαγορευτικό γιά την τσέπη μου (=>τετραπλή τιμή εισητηρίου).
Στην δεύτερη σάλα προλαβαίνω οριακά να δω το γλυκήτατο "Ζero Βridge", με κάμποσα προβλήματα μιας και ή προβολή τών αγγλικών υπότιτλων γίνεται ακριβώς κάτω απο τους ιταλικούς κι έξω απο το περιθώριο της οθόνης, ώστε για να κατορθώσεις να διαβάσεις , μέσα σε μιά τεράστια κατάμεστη αίθουσα απο τουλάχιστον πέντε χιλιάδες ανθρώπους, να πρέπει να διαθέτεις λαιμό φλαμίγκο τουλάχιστον.
Μετά την προβολή δεν χρειάζομαι απολύτως τίποτε άλλο απο την Βενετία. Εκτος ίσως απο το καράβι που, μέσω τής ζώνης μηδέν των θαλασσίων δρόμων, θα με αφήσει σπίτι.
