Έχω βασανιστεί πολλές φορές με την ανάγνωση επώνυμων κι ανώνυμων κειμένων, που ξεκινούν με μια βαθυστόχαστη φράση ενός μεγάλου συγγραφέα η φιλοσόφου -το νόημα της οποίας κατά κανόνα αγνοούν -, για να αποκαλύψουν στη συνέχεια πίσω από την κουρτίνα του βαρύγδουπου το πρόσωπο του κενού. Μάλιστα δε όσο αρχαιότερος ο φιλόσοφος κι όσο μεγαλύτερη η άγνοια του έργου του, τόσο μεγαλύτερος κι ο κρότος.
Φυσικά η καθ’ αυτή αξία των συγγραφέων, φράσεις του έργου των οποίων γίνεται χρήση, δεν είναι δυνατόν ουτε να μειωθεί, αλλ’ ούτε όμως η επίκληση του ονόματος τους αρκεί -ως μαγικό ξόρκι- για να συγκροτήσει το ανερμάτιστο.
Ώστε να σκέφτομαι πώς η απλή, και καμία φορά και απλοϊκή άποψη, αποδεικνύεται ισχυρότερη και ουσιαστικότερη στην επάρκεια της αλήθειας της ως υπεύθυνη και μόνο ως προς τον εαυτό της , διότι θαρσείν ως προς τη βουλή και διακοσμείν μη ως προς τη δειλία.
No comments:
Post a Comment