(σεληνιακοί κορμοί δέντρων έξω από το μουσείο του αρχαιολογικού χώρου τής Ολυμπίας)

Η σιωπή, μετέχει του λόγου εξίσου όπως, σε κάποιες περιπτώσεις, του κενού.

Ο λόγος αυτός που αρθρώνει η σιωπή στον ιδιότοπό της και δεν μας κοινοποιείται, κατά το χρόνο της διατύπωσής του, παρά μόνο μεταγενέστερα μεταφρασμένος, στην γλώσσα του ετερισμού, παραλλαγμένος, συμβολικός η αποσταγματικός, είναι το είδος του λόγου που είναι πλούσιος και δημιουργικός ακριβώς επειδή δεν αντηχεί.

Σωπαίνω εδώ, γιατί ομιλώ κάπου αλλού λέει αυτός ο λόγος . Αλλού, ώστε να δύναμαι να μετέχω του άλλου .

Συλλέγω αναγνώσεις, επιγνώσεις και υλικό των αισθήσεων. Γράφω καταργώντας ερμηνείες και προγνώσεις, καταγράφω συλλαβές και φωνήματα τής αφής και της όσφρησης. Διαγράφω τις μελανιές τού σώματός μου και σκιαγραφώ την πραγματικότητα του ύπνου.

Κι όλα αυτά ως χροιά , ως χρεία όχι.