ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΟΥ

Διαβάζοντας αυτές τις μέρες την τελευταία ποιητική συλλογή του Σπύρου Βρεττού «Συνέβη», συναντήθηκα μ’ ένα ποίημα που περιγράφει –σ ένα του απόσπασμα-, με τρόπο καίριο την ζοφερή πραγματικότητα που περιτυλίσσει τις μετακινήσεις των πληθυσμών στην προσδοκία μιας τύχης τόσο καλύτερης όσο κι ο προαναγγελθείς θάνατος δια του κατακερματισμού προσώπων και πατρίδων.

Κι έρχεται να συναντηθεί με την εικόνα αυτή που τράβηξα πριν μερικούς μήνες στην μεσημβρινή αίθουσα επαρχιακού δικαστηρίου :

Ανθρώπων πριν μερικά λεπτά στοιβαγμένων στο αμπάρι ενός πλοίου, στοιβαγμένων εδώ, μετά την σύλληψή τους, όχι στα εδώλια (δεν χωρούσαν ), αλλά και σ' όλες τις θέσεις του ακροατηρίου, προκειμένου να δικαστούν ως λαθρομετανάστες.

Με τις δημοκρατικές διαδικασίες της πολιτισμένης δύσης που μπορεί να είναι περήφανη ότι δεν εφηύρε την έννοια του ανθρώπου-δούλου, του ανθρώπου-σαπούνι και του ανθρώπου του λαθραίου.....

«……Τι πρόσωπα κατέκλυσαν την πόλη μου

Και στο λιμάνι και στους δρόμους παντού;

Ποια σύνορα ανοίχτηκαν

Και κατατρακύλησαν οι στοιβαγμένοι;

Να ‘μαι στην εποχή ου ή αλλού;

Είμαι στον τόπο που εγνώριζα

η σ’ ένα τόπο που δεν μ’ αναγνωρίζει;

Σα να ξεκόλλησε απ’ αλλού η θάλασσα

Σα να ξεκόλλησε ο καιρός

κι έφερε κόσμο αγνώριστο,

μορφές για να διαλέξω….»

Απόσπασμα από το ποιήμα του Σπύρου Βρεττού: «Ο ζωγράφος Καραβάτζο διαλέγοντας φωτεινές μορφές για το σκοτάδι του», Αθήνα 2008, «Συνέβη» εκδ. Γαβριηλίδης