Δεν ξέρω αν η Αμαλία Τσακνιά είχε κάπως-πώς δει τους εραστές του Magritte, διαβάζοντας όμως την "θλίψη" της χθες βράδυ, δεν μπόρεσα -κι ας διαφωνούσαν κάποια απ' τα νοήματά μου- παρά να φέρω στο μυαλό μου αυτήν εδώ τήν εικόνα :
ΘΛΙΨΗ
Ή θλίψη έχει το πρόσωπο σημαδεμένο
Ή θλίψη έχει το πρόσωπο σημαδεμένο
γι' αυτό κυκλοφορεί με δυσκολία
πάντα φοράει ένα σφιχτό μαντήλι
μακριά απ'τά φώτα,
τους μεγάλους δρόμους
γι' αυτό μόλις μπορέσει νά ξεφύγει
θά τρέξει σάν πουλί κυνηγημένο
σε κάποιο πάρκο σιωπηλό
μονάχη
κι εκεί θά βγάλει τό μαντήλι
θ'ανασάνει
ωραία μες στά ξέπλεκα μαλλιά της
ωραία με το πρόσωπο σημαδεμένο.
Αμαλία Τσακνιά, Αθήνα 1978 συλλογή Αφύλακτη διάβαση
Ποιήματα 1969-1984, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2000.
Δεν ξέρω άν ειναι δείγμα υγείας, πάντως δεν εχω καμμιά διάθεση φέτος να κάνω
ευχες γενικών και αιωνίων αγαθών ούτε και διαρκείας . Έτσι οι ευχές μου εξικνούνται στο ¨καλή πρωτοχρονιά", " καλά χριστούγεννα" "καλό σαββατοκύριακο" και τέτοια... Ίσως γιατί απλά νοστάλγησα τη θάλασσα, και τις μουσικές που την θυμίζουν κι ένα πάρτυ χωρίς μαντήλια!
No comments:
Post a Comment