Άνοιξη και θυμός .

Μπλέηκ μονάχα μην ακούσω! Θα πιτσιλίσω με λαδομπογιά, τους τοίχους μπλέ όσο,
στη διαπασών, του Μάλλερ η 9η , νύχια θ' ακονίζει.

Μπλέηκ μονάχα να μην ακούσω ! Θα κουρελιάσω τα μεταξωτά πουκάμισά σου και τα ξεφτίδια τους , με σπάγκο κόκκινο θ απλώσω στο σαλόνι.

Κι ύστερα, διάπλατα αφήνοντας τις πόρτες θα μακρύνω. Χάρτινες λέξεις μασουλώντας στο φευγιό μου, μελανές.
Φτύνοντας, που και που, νωχελικά από τα αισθήματα σου, κάποια. Τα γραμμένα. Στούς δρόμους . Στίς γωνιές...