Γυρίζω σπίτι και βρίσκω στάχτες. Στάχτες παντού . Χωμένες ως τό κοίλο του λουτήρα. Σαν μάτια που ξεχνούν ν’ αγαπούν. Η στάχτη, είπε, είναι αυτό πού απομένει απ’ ότι άλλοτε έλαμπε ζωντανό και χυμώδες . Πώς ήρθαν; Πόσο μακριά ταξιδεύει ο άνεμος; Τι μπορεί νά κάνει κανείς την στάχτη; Τι να ξεπλύνει μ αυτή;

Δε πάω να πενθήσω με τά μαύρα . Εχω πιει τη θάλασσα. Ακόμα και στα νεκροταφεία φυτεύουν. Τί να κάνω πιά στίς πλατείες ; Μαυρίσαν οι φωνές . Σαν καρακάξες κρεμούν τ’ αχρηστεμένα τους φτερά έξω απ' τα δημόσια τσιμέντα. Σαν κουρούνες μαζεύουν γυαλιστερά πετραδάκια ξεγελώντας την πείνα.

Δε πάω να πενθήσω με τά μαύρα Εχω πιει τη θάλασσα . Εχω βουτήξει τα πόδια στο σταφύλι. Εχω μεθύσει στό κλάμμα. Δεν πάω να μαυροφορέσω στις πλατείες. Θα φορέσω τ’ άσπρα. Και θά μαζέψω τίς στάχτες. Προσεχτικά. Σ’ αγγείο γεωμετρικό. Και πλάι του μυρωδικά : δίκταμο, αλιφασκιά, βάλσαμο και θυμάρι, Και πανω του φωτογραφίες που χαμογελούν χωριά . Εικονοστάσι τέτοιο κι αφιερωμα στον «πρό αιώνων» τόπο.