ἔλεγος
του Άγη
Αθανασία Δανελάτου, Κ.Πεδινά-Πάτρα 12/13
Denise Levertov
(October 24, 1923 – December 20, 1997)
British-born American poet.
Οι μουγγοί
(μετάφραση : Αθανασία Δανελάτου)
Κείνα τα μουγκρητά που οι άντρες συνηθίζουν
γυναίκα σαν διαβαίνει από το δρόμο
η τα υπόγεια σκαλοπάτια του μετρό
για να της πουν πως είναι θηλυκό
κι η σάρκα τους το ξέρει,
μη κάποια μελωδία τάχα να ‘ναι,
ένα τραγούδι άσχημο πολύ, από πουλί
τραγουδισμένο με το γλωσσίδι του σχισμένο
Η μήπως αγκομαχητό πνιχτό
κωφάλαλων που παγιδεύτηκαν σέ κτίσμα
που αργογεμίζει με καπνό;
Μπορεί και να ‘ναι και τα δυό.
Τέτοιοι συνήθως άντρες
μοιάζει στο βογγητό την ικανότητά τους να εξαντλούν,
κι όμως, στην ίδια ενάντια, η γυναίκα ,
σαν δώρο το μετρά :
αν ήταν άχαρη εντελώς
στα σιωπηλά θα προσπερνούσαν :
άρα δεν είν’ για να της πουν
πως μια ζεστή είναι τρύπα μόνο. Ένας αχός
πρωτόγονος, όχι μια γλώσσα βιβλική,
μια γλώσσα λαβωμένη, από γεράματα
βαθιά, ξεθωριασμένη. Θέλει
μ’ αηδία, το δώρο να πετάξει μακριά ,
μα δεν μπορεί,
στ’ αυτιά της κουδουνίζει σταθερά,
αλλάζει το ρυθμό στο βάδισμά της,
ξέφτια από αφίσες το αντηχούν
σ’ υπόγειες στοές,
τρέμει και τρίζει καθώς το τρένο μπαίνει.
Σφίγγει ο σφυγμός της
και ταχύτητα ανεβάζει,
η αμαξοστοιχία επιβραδύνει
προσαράζει μα το μυαλό της
συνεχίζει , μεταφράζει:
«Ζωή με την ζωή η ζωή κυλάει
δίχως την ποίηση,
χωρίς ευπρέπεια,
χωρίς αγάπη».
Lettre à D d’André Gorz est paru chez Galilée en 2006.
Aλήθεια είναι ένα μωρό που μαθαίνει; ένας ενήλικας που απορεί ;
Τι σου χαρίζω όταν σου χαρίζω;
Τι σου χαρίζω όταν σου χαρίζω; Σου χαρίζω μια προσδοκία ; μια νοσταλγία ; ένα τραύμα; Ένα κομμάτι κρέας; Ένα τμήμα από την χθεσινή μου σάρκα;
Πότε χαρίζω μιαν αλήθεια; Και που τι βρίσκω; Και τι χρώμα, άρωμα, γεύση και αφή έχει;
Πώς ξέρω ότι είναι αληθινή μου; Πονάει; Κάνει φαγούρα; Ανατριχιάζει; Κόβεται; Φουσκώνει; Έχει δάκρυα; Σάλια; Μουδιάζει; Ματώνει; Νυστάζει; Καίει; Κλαίει;
Αν και δεν καπνίζω πιά, θα έβρισκα υπέροχη την προσφορά μιας κασετίνας με αρωματικό καπνό η πούρα. Σαν κάποιος να μου χαρίζει την νοσταλγία μιας απόλαυσης που όμως δεν θυμάμαι.
Η και σαν κάποιος να χάριζε μια μνήμη που δεν έχει κανένα μάρτυρα στην αλήθεια της. Και που τελικά μπορεί να μην είναι καν αλήθεια …
Κι αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Μπορεί και ψέμα. Σαν στίχος τραγουδιού που είναι μόνο του μια αλήθεια η ψέμα....or ..... just a sad old feeling........