ἔλεγος
                                                              του Άγη

Από τότε που πέθανες, μετρώ, κάθε πρωί,

τους πήχεις του  πρόσωπου με τα δάχτυλα.

Αναρωτιέμαι πώς είμαι ζωντανή ενώ κατεβαίνεις,

γαμπριάτικος, με το γυαλιστερό σου  φέρετρο 

εκεί που μας ενώνει η Μεγάλη σιωπή.

Θάβεσαι˙

Η ανάποδη πλευρά του ζωντανού διαβαίνει 

σ’ αντιστροφή αναπνοής. Το πιο μεγάλο μάτι -

Στόμα σκοτεινό - σα νύχτα σε χωνεύει

Ανάβω ένα μικρό κερί  και που θα σε φωτίσει.

Από τότε που πέθανες, μετρώ το κάθε σώμα

στην αφή. Με την ταφή, απαλλάσσεις απ’ την

αιωνιότητα της γέννας, κάθε έρωτα. –

Η  αγιοσύνη, άφιλτρα θα φουμάρει εφ εξής-.

Έτσι όπως  χώνεσαι στη γη, καθώς ανάμεσα

στα πόδια μιας γυναίκας, έρωτας διαρκείας

τα σώματα στο σύμπαν περιστρέφει μαγεμένα.

Κι ο λαουτιέρης Άνεμος  το  κρούσιμό τους συλλαλεί!

Κροκάλες, κουρταλώντας, ρυθμικά

κουτί, κοκάλινο, μικρό, κυλά˙

στου ποταμού το μουσικό λάλο, ανοιχτό.
                                  Αθανασία Δανελάτου, Κ.Πεδινά-Πάτρα 12/13

Α little drop of poison by Tom Waits,
μετάφραση Αθανασία Δανελάτου



ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΦΑΡΜΑΚΙ
Γουστάρω τη πόλη μου με μια σταγόνα φαρμάκι
Κανένας δεν νιώθει πως τον ρουφά μέχρι τρέλας
ολομόναχος είμαι, φουμάρω τους φίλους μου ως τη γόπα
Αλλά νιώθω τζάμι μετά τη βροχή

Κι έφυγε το φθινόπωρο αυτή, κι ειν’ η εικόνα της στον τοίχο αυτή
Αυτή είχε πάντα εκείνη τη σταγόνα φαρμάκι.
Μην έφτιαξε τον κόσμο ο διάβολος ενώ ο Θεός κοιμόταν;
Ευχή από του κοκοριού το κόκαλο ποτέ δεν βγαίνει αληθινή
Ένα ακόμη σκάρτο μπάρκο κι οι ναύτες εκατό
ετούτος ο βαθύς μπλε ουρανός είναι δικό μου σπιτικό

Που λες, ένα ρεμάλι ξέρει πότε τον τριγυρίζουν σπιούνοι
Εδώ που χάνεις από λίγο κάθε μέρα
Που λες, θυμάμαι πότε το μιλιούνι ήταν ένα μιλιούνι
Όλοι τους τρόπους έχουν να σε κάνουν να πληρώνεις

Κι έφυγε το φθινόπωρο αυτή, κι ειν’ η εικόνα της στον τοίχο αυτή
Αυτή είχε πάντα εκείνη τη σταγόνα φαρμάκι.

Denise Levertov

(October 24, 1923 – December 20, 1997)

British-born American poet.

Οι μουγγοί

(μετάφραση : Αθανασία Δανελάτου)

Κείνα τα μουγκρητά που οι άντρες συνηθίζουν

γυναίκα σαν διαβαίνει από το δρόμο

η τα υπόγεια σκαλοπάτια του μετρό

για να της πουν πως είναι θηλυκό

κι η σάρκα τους το ξέρει,

μη κάποια μελωδία τάχα να ‘ναι,

ένα τραγούδι άσχημο πολύ, από πουλί

τραγουδισμένο με το γλωσσίδι του σχισμένο


και που για μουσική περνιέται;

Η μήπως αγκομαχητό πνιχτό

κωφάλαλων που παγιδεύτηκαν σέ κτίσμα

που αργογεμίζει με καπνό;

Μπορεί και να ‘ναι και τα δυό.

Τέτοιοι συνήθως άντρες

μοιάζει στο βογγητό την ικανότητά τους να εξαντλούν,

κι όμως, στην ίδια ενάντια, η γυναίκα ,

σαν δώρο το μετρά :

αν ήταν άχαρη εντελώς

στα σιωπηλά θα προσπερνούσαν :

άρα δεν είν’ για να της πουν

πως μια ζεστή είναι τρύπα μόνο. Ένας αχός

είναι σε γλώσσα του καημού, διόλο

πρωτόγονος, όχι μια γλώσσα βιβλική,

μια γλώσσα λαβωμένη, από γεράματα

βαθιά, ξεθωριασμένη. Θέλει

μ’ αηδία, το δώρο να πετάξει μακριά ,

μα δεν μπορεί,

στ’ αυτιά της κουδουνίζει σταθερά,

αλλάζει το ρυθμό στο βάδισμά της,

ξέφτια από αφίσες το αντηχούν

σ’ υπόγειες στοές,

τρέμει και τρίζει καθώς το τρένο μπαίνει.

Σφίγγει ο σφυγμός της

και ταχύτητα ανεβάζει,

η αμαξοστοιχία επιβραδύνει

προσαράζει μα το μυαλό της

συνεχίζει , μεταφράζει:

«Ζωή με την ζωή η ζωή κυλάει

δίχως την ποίηση,

χωρίς ευπρέπεια,

χωρίς αγάπη».

Τίποτα στον κόσμο

Τίποτα στον κόσμο
Δεν μού έδωσε τόση χαρά
Όσο οι παιδικές ονειροφαντασίες
Που βουίζουν στην μνήμη μου.

Και πάλι στ'αυτιά μου αντιλαλεί
Του κόσμου ο θόρυβος ,
μα εγώ ακούω μόνο,
Σαν θρόϊσμα απαλό, σάν βήμα ανάλαφρο,
Τη φωνή της σιωπής μου.

Άνοιξα και μπήκα στο γυάλινο σπίτι
Με μιά λευκή πεταλούδα στο χέρι,
Μιλώντας μιά γλώσσα ακατανόητη,
Ακατάληπτη και γιά μενα τόν ίδιο.

Πάνω στο χιόνι κάθεται τώρα η πεταλούδα,
Βασανίζει τη φτωχή μου μνήμη,
Και τα λόγια χάθηκαν, τίποτα δεν θυμάμαι ,
Mόνο ένας απόηχος μένει στ' άυτιά μου.

Αρσένι Ταρκόφσκι (απο τη συλλογή απο τά νιάτα στα γηρατειά)

J’ai besoin de reconstituer l’histoire de notre amour pour en saisir tout le sens.

C’est elle qui nous a permis de devenir qui nous sommes, l’un par l’autre et l’un

pour l’autre. Je t’écris pour comprendre ce que j’ai vécu, ce que nous avons vécu

ensemble. […]

Lettre à D d’André Gorz est paru chez Galilée en 2006.

ένα πανέμορφο ποιήμα του ποιητή Ανέστη Μελιδώνη που διάβασα σήμερα και αναρτώ για τις μέρες που ακολουθούν..

Ενατένιση

Πως να σ' αγγίξω;
Έχεις σύμμαχο τον ουρανό.
Πως να σ' ονομάσω;
Σ' ερωτεύτηκαν τόσες λέξεις.
Πως ν' αντέξω να μη σ' έχω
γυμνή;
Καλωσόρισες το καλοκαίρι
με κάθε σου κίνηση.

I ..... want 2ffffuck you

excellent performance by shasha

Ακόμα κι αν η αγάπη ηταν μιά παγίδα
I would still love you through the roof and underground

When there's a trap set up for you
In every corner of this town
And so you learn the only way to go is underground
When there's a trap set up for you
In every corner of your room
And so you learn the only way to go is through the roof

Ooohoohoooh through the roof, underground

And as we're crossing border after border
We realize that difference is none
It's underdogs who, and if you want it
You always have to make your own fun

And as the upperdog leisurely sighing
The local cultures are dying and dying
The programmed robots are buying and buying
And a psycho load of freaks they are still trying trying

Ooohoohoooh through the roof, underground

[ Find more Lyrics on http://mp3lyrics.org/YHH ]
And as the boy scouts learn to read between the lines
The silver rabbits hop between their fathers' lies
And boy scouts ask "Where? Where do they go?"
They go to the country that they only know

Just like their meanings they lay between the lines
Between the borders their real countries hide
The strategigo's saw their advertise
Their strategy of being is one of in-your-face disguise

Ooohoohoooh through the roof, underground!

And when their own walls they will a-crumble,
And all the systems will be discumbumbled,
Around the stump of bigotry, our own

[Russian] .

Ooohoohoooh through the roof, underground
Ooohoohoooh through the roof, and underground
Ooohoohoooh through the roof, underground
Ooohoohoooh through the roof! Underground!

[Russian]

Through the roof! And underground!
Through the roof! Underground!

ότι έκανα στον εαυτό μου έκανα και σε σένα ..τι απόγινε το ποδοπατημένο ρόδο ?

Long way going to
Get my medicine
Sky's the autumn grey of a lonely wren

Piano from a window played
Gone tomorrow, gone yesterday

I found it in the street
At first I did not see
Lying at my feet
A trampled rose

Passing the hat in church
It never stops going around

You never pay just once
To get the job done

What I done to me,
I done to you
What happened to the trampled rose?

In the muddy street
With the fireworks and leaves

A blind man with a cup I asked
Would he sing 'Kisses Sweeter Than Wine'

I know that rose,
Like I know my name
The one I gave my love,
It was the same
Now I find it in the street,
A trampled rose

δεν υπάρχει ευτοιχισμένη αγάπη

όταν εκπνέεις τις λέξεις σου -κι είναι σάν να τίς ακούς γιά πρωτη φορά-, στ αυτιά μου αεράκι ψυθιρίζει .
Τότε, σε σκέφτομαι, μικρό αγόρι, να τρέχεις πλάι στη θάλασσα, να σκοντάφτεις, να κοκκινίζεις και ν ανακαλύπτεις τίς πρωτες σου πληγες.
Αυτες που θα χαράξουν τίς διαδρομές που σε φέρνουν στον άντρα που είσαι.
Ετσι κάπως έρχεσαι μέσα μου σάν μνημη :
αεράκι-φωνη απο παλιά-παλιά ιστορία που τις λεπτές σου μπουκλες πάλλει
..........σα κύμα της θάλασσας που είσαι μέσα μου. Σα μνήμη που δεν έζησα.

La marée, je l'ai dans le cœur
Qui me remonte comme un signe
Je meurs de ma petite sœur, de mon enfance et de mon cygne
Un bateau, ça dépend comment
On l'arrime au port de justesse
Il pleure de mon firmament
Des années lumières et j'en laisse
Je suis le fantôme jersey
Celui qui vient les soirs de frime
Te lancer la brume en baiser
Et te ramasser dans ses rimes
Comme le trémail de juillet
Où luisait le loup solitaire
Celui que je voyais briller
Aux doigts de sable de la terre

Rappelle-toi ce chien de mer
Que nous libérions sur parole
Et qui gueule dans le désert
Des goémons de nécropole
Je suis sûr que la vie est là
Avec ses poumons de flanelle
Quand il pleure de ces temps là
Le froid tout gris qui nous appelle
Je me souviens des soirs là-bas
Et des sprints gagnés sur l'écume
Cette bave des chevaux ras
Au raz des rocs qui se consument
Ö l'ange des plaisirs perdus
Ö rumeurs d'une autre habitude
Mes désirs dès lors ne sont plus
Qu'un chagrin de ma solitude

Et le diable des soirs conquis
Avec ses pâleurs de rescousse
Et le squale des paradis
Dans le milieu mouillé de mousse
[ Find more Lyrics on http://mp3lyrics.org/q4vY ]
Reviens fille verte des fjords
Reviens violon des violonades
Dans le port fanfarent les cors
Pour le retour des camarades
Ö parfum rare des salants
Dans le poivre feu des gerçures
Quand j'allais, géométrisant,
Mon âme au creux de ta blessure
Dans le désordre de ton cul
Poissé dans des draps d'aube fine
Je voyais un vitrail de plus,
Et toi fille verte, mon spleen

Les coquillages figurant
Sous les sunlights cassés liquides
Jouent de la castagnette tans
Qu'on dirait l'Espagne livide
Dieux de granits, ayez pitié
De leur vocation de parure
Quand le couteau vient s'immiscer
Dans leur castagnette figure
Et je voyais ce qu'on pressent
Quand on pressent l'entrevoyure
Entre les persiennes du sang
Et que les globules figurent
Une mathématique bleue,
Sur cette mer jamais étale
D'où me remonte peu à peu
Cette mémoire des étoiles

Cette rumeur qui vient de là
Sous l'arc copain où je m'aveugle
Ces mains qui me font du fla-fla
Ces mains ruminantes qui meuglent
Cette rumeur me suit longtemps
Comme un mendiant sous l'anathème
Comme l'ombre qui perd son temps
À dessiner mon théorème
Et sous mon maquillage roux
S'en vient battre comme une porte
Cette rumeur qui va debout
Dans la rue, aux musiques mortes
C'est fini, la mer, c'est fini
Sur la plage, le sable bêle
Comme des moutons d'infini...
Quand la mer bergère m'appelle

τι καίει τα περασμένα;
η λησμονιά ή η ανάμνηση;

μέρες παθών


¨οι άνεργοι άτλαντες
διάτορα βογγούν
με στοναχάς, με θρήνους"

ADAM'S COMPLAINT

Some people,
no matter what you give them,
still want the moon.

The bread,
the salt,
white meat and dark,
still hungry.

The marriage bed
and the cradle,
still empty arms.

You give them land,
their own earth under their feet,
still they take to the roads

And water: dig them the deepest well,
still it’s not deep enough
to drink the moon from.


DENIS LEVERTOV (1923-1997)

Aλήθεια είναι ένα μωρό που μαθαίνει; ένας ενήλικας που απορεί ;

Τι σου χαρίζω όταν σου χαρίζω;

Τι σου χαρίζω όταν σου χαρίζω; Σου χαρίζω μια προσδοκία ; μια νοσταλγία ; ένα τραύμα; Ένα κομμάτι κρέας; Ένα τμήμα από την χθεσινή μου σάρκα;

Πότε χαρίζω μιαν αλήθεια; Και που τι βρίσκω; Και τι χρώμα, άρωμα, γεύση και αφή έχει;

Πώς ξέρω ότι είναι αληθινή μου; Πονάει; Κάνει φαγούρα; Ανατριχιάζει; Κόβεται; Φουσκώνει; Έχει δάκρυα; Σάλια; Μουδιάζει; Ματώνει; Νυστάζει; Καίει; Κλαίει;

Αν και δεν καπνίζω πιά, θα έβρισκα υπέροχη την προσφορά μιας κασετίνας με αρωματικό καπνό η πούρα. Σαν κάποιος να μου χαρίζει την νοσταλγία μιας απόλαυσης που όμως δεν θυμάμαι.

Η και σαν κάποιος να χάριζε μια μνήμη που δεν έχει κανένα μάρτυρα στην αλήθεια της. Και που τελικά μπορεί να μην είναι καν αλήθεια …

Κι αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Μπορεί και ψέμα. Σαν στίχος τραγουδιού που είναι μόνο του μια αλήθεια η ψέμα....or ..... just a sad old feeling........