ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΟΥ

Διαβάζοντας αυτές τις μέρες την τελευταία ποιητική συλλογή του Σπύρου Βρεττού «Συνέβη», συναντήθηκα μ’ ένα ποίημα που περιγράφει –σ ένα του απόσπασμα-, με τρόπο καίριο την ζοφερή πραγματικότητα που περιτυλίσσει τις μετακινήσεις των πληθυσμών στην προσδοκία μιας τύχης τόσο καλύτερης όσο κι ο προαναγγελθείς θάνατος δια του κατακερματισμού προσώπων και πατρίδων.

Κι έρχεται να συναντηθεί με την εικόνα αυτή που τράβηξα πριν μερικούς μήνες στην μεσημβρινή αίθουσα επαρχιακού δικαστηρίου :

Ανθρώπων πριν μερικά λεπτά στοιβαγμένων στο αμπάρι ενός πλοίου, στοιβαγμένων εδώ, μετά την σύλληψή τους, όχι στα εδώλια (δεν χωρούσαν ), αλλά και σ' όλες τις θέσεις του ακροατηρίου, προκειμένου να δικαστούν ως λαθρομετανάστες.

Με τις δημοκρατικές διαδικασίες της πολιτισμένης δύσης που μπορεί να είναι περήφανη ότι δεν εφηύρε την έννοια του ανθρώπου-δούλου, του ανθρώπου-σαπούνι και του ανθρώπου του λαθραίου.....

«……Τι πρόσωπα κατέκλυσαν την πόλη μου

Και στο λιμάνι και στους δρόμους παντού;

Ποια σύνορα ανοίχτηκαν

Και κατατρακύλησαν οι στοιβαγμένοι;

Να ‘μαι στην εποχή ου ή αλλού;

Είμαι στον τόπο που εγνώριζα

η σ’ ένα τόπο που δεν μ’ αναγνωρίζει;

Σα να ξεκόλλησε απ’ αλλού η θάλασσα

Σα να ξεκόλλησε ο καιρός

κι έφερε κόσμο αγνώριστο,

μορφές για να διαλέξω….»

Απόσπασμα από το ποιήμα του Σπύρου Βρεττού: «Ο ζωγράφος Καραβάτζο διαλέγοντας φωτεινές μορφές για το σκοτάδι του», Αθήνα 2008, «Συνέβη» εκδ. Γαβριηλίδης

(σεληνιακοί κορμοί δέντρων έξω από το μουσείο του αρχαιολογικού χώρου τής Ολυμπίας)

Η σιωπή, μετέχει του λόγου εξίσου όπως, σε κάποιες περιπτώσεις, του κενού.

Ο λόγος αυτός που αρθρώνει η σιωπή στον ιδιότοπό της και δεν μας κοινοποιείται, κατά το χρόνο της διατύπωσής του, παρά μόνο μεταγενέστερα μεταφρασμένος, στην γλώσσα του ετερισμού, παραλλαγμένος, συμβολικός η αποσταγματικός, είναι το είδος του λόγου που είναι πλούσιος και δημιουργικός ακριβώς επειδή δεν αντηχεί.

Σωπαίνω εδώ, γιατί ομιλώ κάπου αλλού λέει αυτός ο λόγος . Αλλού, ώστε να δύναμαι να μετέχω του άλλου .

Συλλέγω αναγνώσεις, επιγνώσεις και υλικό των αισθήσεων. Γράφω καταργώντας ερμηνείες και προγνώσεις, καταγράφω συλλαβές και φωνήματα τής αφής και της όσφρησης. Διαγράφω τις μελανιές τού σώματός μου και σκιαγραφώ την πραγματικότητα του ύπνου.

Κι όλα αυτά ως χροιά , ως χρεία όχι.