Πέθανε από ισπανική γρίπη, στα 28, μια μέρα σαν κι αυτή (31-10-1918) και κάποιοι είπαν πως μοιάζει στον Ρεμπώ κυρίως χάρη στη δημιουργική του παραφορά.
Αντικρίζοντας δυο διαφορετικά γυμνά αυτοπορτραίτα του, της πρώτης περιόδου, του στο Leopold museum, ο αυθόρμητος συνειρμός με παραπέμπει περισσότερο στον Κάφκα παρά στον Ρεμπώ –κι ίσως όχι άστοχα μιάς κι η μητέρα του ήταν βοημή κι ο ίδιος έμεινε κάμποσο στο Κρούμλοβ-.
Ο φτωχός νεαρός απο το Tulln ως τα 20 του, δεν μετασχηματίζει απλώς το ζωγραφικό του στυλ σε, κατ' απαίτηση της εποχής του, μοντερνιστική ακρότητα, αλλά κυριολεκτικά μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει την τέχνη του σε σάρκα , σφραγίζοντας κάθε ένα έργο του με μια πρωτοφανή, υπερχειλίζουσα και θριαμβική σεξουαλικότητα.
Στην τέχνη ο ερωτισμός κι η αναπαράστασή του πάντα συνυπήρχαν κι απ' το αρχείο κάθε καλλιτέχνη σπάνια λείπει μιά σειρά με τά «ερωτικά» του, όμως ο Schiele είναι εκείνος που τολμά να μετατρέψει τον ερωτισμό του σε μόνιμο μοτίβο της τέχνης του.
Βλέποντας πρώτη φορά τόσα πολλά έργα του απο κοντά , σχηματίζεται μέσα μου μιά ζωηρή εντύπωση:
πως ο Schiele θα πρέπει να ζωγράφιζε σαν η ίδια του η ζωή να εξαρτιόταν ακριβώς από την έκφραση, οχι απλώς του ερωτισμού των σωμάτων, αλλά της σεξουαλικότητάς τους.
πώς θά πρέπει να ζωγράφιζε σαν αυτη ακριβώς η έκφραση, νά μην αποτελούσε μονάχα το κίνητρο της τέχνης του, αλλά το υπαρξιακό του μανιφέστο, καλλιτεχνική του αλήθεια και σταθερή του προσωπική αγωνία.
Εργα του Egon Schiele μαζι με του δάσκαλού του klimt και του Oscar Kokoschka εκτιθενται και στην Αθηνα στό μέγαρο μουσικής απο τις 23 Οκτωβρίου.
Αντικρίζοντας δυο διαφορετικά γυμνά αυτοπορτραίτα του, της πρώτης περιόδου, του στο Leopold museum, ο αυθόρμητος συνειρμός με παραπέμπει περισσότερο στον Κάφκα παρά στον Ρεμπώ –κι ίσως όχι άστοχα μιάς κι η μητέρα του ήταν βοημή κι ο ίδιος έμεινε κάμποσο στο Κρούμλοβ-.
Ο φτωχός νεαρός απο το Tulln ως τα 20 του, δεν μετασχηματίζει απλώς το ζωγραφικό του στυλ σε, κατ' απαίτηση της εποχής του, μοντερνιστική ακρότητα, αλλά κυριολεκτικά μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει την τέχνη του σε σάρκα , σφραγίζοντας κάθε ένα έργο του με μια πρωτοφανή, υπερχειλίζουσα και θριαμβική σεξουαλικότητα.
Στην τέχνη ο ερωτισμός κι η αναπαράστασή του πάντα συνυπήρχαν κι απ' το αρχείο κάθε καλλιτέχνη σπάνια λείπει μιά σειρά με τά «ερωτικά» του, όμως ο Schiele είναι εκείνος που τολμά να μετατρέψει τον ερωτισμό του σε μόνιμο μοτίβο της τέχνης του.
Βλέποντας πρώτη φορά τόσα πολλά έργα του απο κοντά , σχηματίζεται μέσα μου μιά ζωηρή εντύπωση:
πως ο Schiele θα πρέπει να ζωγράφιζε σαν η ίδια του η ζωή να εξαρτιόταν ακριβώς από την έκφραση, οχι απλώς του ερωτισμού των σωμάτων, αλλά της σεξουαλικότητάς τους.
πώς θά πρέπει να ζωγράφιζε σαν αυτη ακριβώς η έκφραση, νά μην αποτελούσε μονάχα το κίνητρο της τέχνης του, αλλά το υπαρξιακό του μανιφέστο, καλλιτεχνική του αλήθεια και σταθερή του προσωπική αγωνία.
Ότι στόν Μunch παραμένει υπόρρητο, στόν Schiele (που καίτοι παράφορος αντί διανοητικός δεν πρέπει ν' αγνοούσε το έργο του διάσημου συμπολίτη του Φρόυντ), διατυπώνεται με ψυχολογική ακρίβεια σάν “ne pensent qu’ a ca” (:ό καθένας νά σκέφτεται μόνο αυτό) αποκαλύπτοντας στην σεξουαλικότητα του πλάσματος την αλήθεια του.
Εργα του Egon Schiele μαζι με του δάσκαλού του klimt και του Oscar Kokoschka εκτιθενται και στην Αθηνα στό μέγαρο μουσικής απο τις 23 Οκτωβρίου.
